Bed and breakfast in het Afrika van Europa

Water in de Algarve

Bij het woord en beeld van water (of dat nu een glas of een zee is) moet ik altijd denken aan de Engelse les van mijnheer Berkhout op het atheneum. De onsterfelijke zinnen uit het gedicht “The rime of the Ancient Mariner” van Samuel Taylor Coleridge (1834) zitten in mijn brein gegrift:

“Water, water, every where,
And all the boards did shrink;
Water, water, every where,
Nor any drop to drink. “

Ik ben helemaal niet dichterlijk aangelegd en ik ben niet gesofisticeerd genoeg voor poëzie vrees ik, dus hoe mijnheer Berkhout het voor elkaar heeft gekregen; géén idee! Maar toen ik gisteren tot aan mijn covid-flubber-dijen (een probleempje voor een ander Blog) in de watertank stond met een waterspuit en een bezem, zong dit door mijn hoofd.

Relaxed in de Algarve

…een dagje uit het leven van…

Wij hebben een afspraak in Manta Rota. Daar moeten wij ons om 09:00 uur vervoegen. Dat is nou niet het moment van de dag dat ik, zeg maar, op mijn best ben. Maar goed, afspraak is afspraak en ik zou meegaan. Aangezien Manta Rota 30 minuten rijden is, zoeven we om 08:32 de poort uit bij B&B Cas al Cubo. Ik zit een beetje knorrig in de auto, en met het zonnetje op mijn bolletje, word ik langzaam wakker.

Omdat Manta Rota niet echt naast de deur is, komen we er niet zo heel vaak. Het is schitterend weer, graadje of 30 met een zwoel briesje dus vatten we het lumineuze plan op om er “een dagje” van te maken. Dat doen we eigenlijk nooit, dus wanneer de afspraak om 09:45 is afgehandeld, kijken we elkaar even aan. Beetje vroeg voor het strand. We rijden door naar Monte Gordo, wat wij altijd heel oneerbiedig Monte Gorgel noemen.

Hoesten in Corona tijd

Het was helemaal de bedoeling niet om naar het strand te gaan. Maar om 15:00 uur op woensdag middag lopen we lekker met de kop in de wind op het strand van Manta Rota. Normaal gesproken zijn we niet zo “ver” van huis op het moment. Maar omdat ik al weken (sinds half maart) een vervelend hoestje heb, bezoek ik onze Nederlandse huisarts (lekker lui, in je eigen taal). Ik ben t blaffen wel eens zat.

Nee, ik ga nu niet vertellen dat ik Covid 19 heb opgelopen want dat is niet het geval. Dat wist ik zelf ook wel. Het begon met een kuchje dat zich langzaam ontwikkelde het tot een uiterst irritant fenomeen van blaf-aanvallen. Naast dat hoestje, mankeer ik helemaal niks, ik voel me niet ziek, geen koorts, niet benauwd, geen zere spieren, niet neusverkouden; ik blaf. Dat is in de supermarkt regeert tegenwoordig de angst onder het winkelend publiek. Bij het geringste niesje of kuchje word je aangekeken of je een moordaanslag komt plegen. Van alle kanten word je dan toegesist, dat je “met een hoestje THUIS moet blijven”. Elk kuchje is potentieel ons pandemisch virus, helaas. We worden allemaal wat hypochondrisch.