Nieuws Bed and Breakfast Cas al Cubo

Alheira….           …of je worst lust. 

We gingen naar Tavira. Daar komen we niet zo vaak, het was mooi weer dus besluiten we lekker een dagschotel te gaan eten langs de rivier. Vanaf de parkeerplaats slenteren we langs het water richting de Romeinse brug en een jammerlijk geluid bereikt mijn gehoorgang. Voor de Irish Pub staan twee dolenthousiaste mannen wild te rukken aan wat mijn moeder altijd zeer oneerbiedig een “trekzak” noemde. In normaal Nederlands is dat een accordeon. Ik heb haar afkeer geërfd van dit liederlijke instrument en ik voel me sacherijnig worden. Met díe herrie kan ik niet gezellig eten, grom ik tegen Kathleen die mij verbijsterd aanstaart. Wat kan jóu dat nou schelen? Gewoon negeren.

Maar ik ben niet te vermurwen. Niks gezellig dagschotelen langs het water. Mopperend stiefel ik door richting de Romeinse brug. Ongevraagde takkeherrie! We steken de brug over; Kath inmiddels ook niet heel vrolijk meer door mijn gezeur. Buiten de zone waar de muziek voor mij irritant is, zien we een klein barretje waar je ook iets simpels kan eten. Een verhoogde vlonder met vijf tafeltjes. Er is er eentje vrij. Ziet er wel een beetje ….ehhh armoedig uit. Daar dan toch maar? We hebben honger en zakken neer.

Af en toe snerpt nog een trekzak-uithaal het water over. Maar gelukkig houden ze vrij snel op met spelen. Kath voegt me toe dat we daar aan de overkant langs het water ook makkelijk op hadden kunnen wachten. Ze heeft gelijk, maar nu zitten we hier.

Een uiterst joviale man komt vragen of we iets drinken willen of eten. Beiden dan maar, en hij brengt de kaart. Ik lees die altijd veel minder goed dan Kath, die er een gerecht opmerkt waar we eigenlijk nog nooit van hebben gehoord. Alheira (spreek uit Aljèraa)… wat zou dát zijn? Ik vraag het aan de vriendelijke eigenaar en die legt omstandig uit dat het een soort worst is met …. Tsja, eigenlijk van alles. Beetje groente, veel knoflook (lékker!), kip, kalkoen, soms wild, tegenwoordig ook varkensvlees en brood. Ik ben een lafbek. Ik durf niet. Maar Kathleen, mijn held, besteld dit mysterieuze gerecht. De borden worden gebracht; het zíet er eigenlijk niet uit. Ik mag een hapje proeven en ik heb meteen spijt als haren op mijn hoofd van mijn eigen keuze. Wat is dát onsmakelijk uitziende ding lekker!

Een klein stukje geschiedenis. Vanaf het begin van de 16e eeuw voerden de katholieke koningen van Spanje een schrikbewind over het Iberisch schiereiland. De Joodse inwoners van Portugal kregen de keuze: bekering tot het christendom of de galg. Niet zo´n heel lastige keuze. Natuurlijk wenste lang niet iedereen zich ècht te bekeren en ondergronds werd het Joodse geloof beleden. Je moest natuurlijk wel zorgen dat je niet werd gesnapt.

Portugal heeft een eeuwenlange traditie van worsten productie. De grondstof hier voor is varkensvlees. De chorizo´s en hammen hingen in alle huishoudens aan de plafonds. Omdat een varken niet kosjer is, mochten joden dit niet eten. En natuurlijk valt dat op; een huis waar het vlees niet aan het plafond bengelt. Je verrader, de goede katholiek, slaapt nooit. In de provincie Tras-os-Montes (achter de bergen) in het dorp Mirandela vond de “bekeerde” Joodse bevolking er iets op. Ze maakten worsten van brood, kippenvlees, groentes en veel knoflook die ze vervolgens aan het plafond hingen. Zo bengelden ze vrolijk mee met de rest van het dorp. Op die manier overleefden de nep bekeerlingen soms generaties lang. Terwijl ze hun geloof en geloofsgemeenschappen in stand hielden, onopgemerkt door de buren en verraders.

Ik ben blij met ze, met onze Joodse inwoners van een paar eeuwen terug. Met hun volharding en inventiviteit. Het heeft ons wel Alheira opgeleverd. Dat onsmakelijk uitziende gegrilde worstje. Helaas hebben lang niet alle restaurants het op de kaart staan. We hebben er nu twee gevonden.

De ene is dus dat leuke kleine tentje in Tavira; Tempero Caseiro en de andere is Restaurante Avenida in São Brás de Alportel. De laatste vliegen we nog wel eens binnen voor een lunch; echt zo´n Portugese “vreetschuur”, met straffe hand gerund door een Portrugese mama die zich door geen klant laat opjutten. De Alheira is goddelijk en kost € 6,50 en de TV staat zachtjes. Om meer vragen we niet!