Nieuws Bed and Breakfast Cas al Cubo

Romeinse wegen rondom Moncarapacho 

Wij gingen een stukje wandelen. Het weer in de Algarve is op het moment opperbest, we waren lekker op tijd wakker, de poezenkinderen waren gevoerd, én onder het viaduct van de A22 vlakbij onze rotonde zijn mysterieuze bordjes verschenen. Deze bordjes suggereren dat gemeente Olhão in de omgeving een wandelroute heeft uitgezet. Daar willen we meer van weten.

 

De broodjes en thee gaan in de rugzak, met een appeltje (ook voor de dorst) en een fles water, evenals de fotocamera. De wandelschoenen komen uit het vet, het wandelshirt aan. Wij zijn er klaar voor! We parkeren naast het viaduct en starten de tocht. We volgen paaltjes met een bordje waar “Aqui tão Perto” op staat, ofwel “hier zo dichtbij”. Achteraf konden we met het zweet op de rug zeggen dat díe belofte zeker niet is waargemaakt!

 

De route start relaxed. Het pad loopt tussen en langs een soort vuilnisbelt voor bouwafval en de A22. Niet heel aantrekkelijk, maar zodra we na ongeveer 1,5 kilometer naar rechts kunnen slaan lopen we op de Cerro do Cabeça af.

 

Uit ervaring weten we dat het een prachtig gebied is. Na nog een kilometer stuiten we op twee identieke bewegwijzeringen, die helaas beiden een andere kant op wijzen. Raar! We besluiten linksom de berg op te lopen. Het pad leidt ons prachtig over de Cabeça en naar de Miradouro, het uitzichtpunt. De eerste narcissen bloeien: het is lenteachtig in de Algarve.

Eenmaal weer beneden lopen we door een vallei die het dorp Moncarapacho verbindt met de berg. Dit gebied kennen we niet goed en het bevalt ons er uitstekend. We belanden op een T-splitsing en weer is het kiezen. Weer twee bewegwijzeringen die twee verschillende kanten op wijzen. Wat wíllen die routeplanners van ons? We kiezen voor links. Op de gok, want in de vallei met al zijn kleine paadjes, kunnen we niet heel goed de richting bepalen.

Daar is het waarschijnlijk fout gegaan. Rechts had beter geweest. (Já Kath, je had gelijk! …. Maar ik ben altijd overtuigder van mezelf. Geheel ten onrechte, zo blijkt maar weer.)  Dus linksaf belanden we te voet in Moncarapacho. En dan is het 15:00 uur en nog een heel eind terug naar huis. Na een verfrissing bij Restaurante da Ana, proberen we de weg te vinden die Moncarapacho weer uit leidt. Onvindbaar! De bordjes leiden je letterlijk in een rondje om de kerk. Het lijkt de NS wel.

Uiteindelijk, op eigen initiatief, vinden we weer een kleine aanwijzing van geschilderde streepjes in een steegje. Die volgen we dan maar en we komen in het gebied aan de voet van de Cerro de São Miguel. Het wordt later, en thuis lijkt steeds verder weg.  Als het begint te schemeren en de wandeling nog steeds geen rondwandeling lijkt te worden, breken we de tocht af. Langs de EN 398 lopen we terug naar de auto, waarbij we nog illegaal onder een hek door moeten kruipen om bij het asfalt te komen.

 

We krijgen nog een lift aangeboden van Senhor Paulino, die normaal gesproken onze bouwmaterialen levert en die al een beetje vermoed dat we verdwaald zijn. Die accepteren we natuurlijk niet. Stoer ploeteren we voort, om vlak voordat het laatste daglicht ons verlaat, en 18 kilometer later, toch bij de auto aan te landen. Deze route klopte …. niet helemaal.

 

Nader onderzoek op internet leert, dat gemeente Olhão bezig is met het uitzetten van 3 wandelroutes. Die zijn nog niet helemaal gedefinieerd kennelijk. En ze heten ook nog allemaal hetzelfde. Dat hadden we ons niet gerealiseerd. Maar er zelf een paar mooie rondwandelingen van maken is weer een leuke uitdaging!

Maar nu eerst in bad, de vermoeide benen laten rusten. Want wat het ook was: “aqui tão perto” was het zéker niet!