Nieuws Bed and Breakfast Cas al Cubo

Intrede van "De Nuggets"

Ik was tégen! Maar dan ook echt faliekant. Ik heb niks met vogels en niks met dieren in hokken. Maar ja, we wonen natuurlijk wel min of meer op het platteland. En we proberen zo ecologisch mogelijk te werken, en het hoeven er toch niet véél te zijn, argumenteerde Kathleen. Dus het houden van een paar kipjes werd langzaam bespreekbaar. Lekkere verse eitjes, helemaal biologisch; heerlijk voor onze gasten! Daar kon ik weinig bezwaren tegen opwerpen. Natuurlijk is er van alles in te brengen tegen een stel scharrelkippen rond het huis. Ik denk: “die beesten schijten de boel onder”, en “wie moet dat hok weer schoonmaken”…. Maar ik zeg het niet. Enfin, het arriveren van onze gevederde vriendinnen was wel een onderwerp van onderhandeling bij B&B Cas al Cubo.

In het begin dacht ik eigenlijk nog dat het allemaal wel los zou lopen als ik me een beetje neutraal op zou stellen en vooral geen initiatief zou nemen. “Dat hok komt er toch nooit” was mijn basisinstelling. En zonder hok geen kippen.
Maar ik had buiten Bri en Chris gerekend. Twee lieven en trouwe vrienden die in hún vakantie “lekker even bij ons een kippenhokje kwamen bouwen”. “Nee joh, aan dat strand hangen is toch niks voor ons. Laat ons maar lekker klussen”… Van hangen worden we gek. Vorig jaar in oktober was het zo ver; Chris en Bri arriveerden.

Eigenlijk begon het al wat eerder. Midden in de zomer ontvingen we van Chris tekeningen. Van een kippenhok…. Nou ja, “hok” dekt de lading niet helemaal. Het was eerder een “kippenvilla” of Villa das Galinhas, zoals dat hier in Portugal zou kunnen heten. De struisvogel in mij bemoeide zich nog heel bewust nog steeds helemaal nergens mee in dat stadium. 

De aankomst van Bri en Chris naderde en ik moest overstag. Te weinig geprotesteerd. Bij houthandel Quinta da Madeira in São Brás de Alportel bestelden we latten, palen, schroeven en potten verf in maten waar ze hier in Portugal nog nooit van hadden gehoord. Beetje groter, mag dat? Welja, doe maar…. En dan wordt die andere zeker wat smaller … nou ja, moet dan maar. Wát voor kleuren???? Rood en geel?? Weet u dat wel héél zeker? Tien ritten naar de houthandel later, was het hok bijna klaar en de vakantie van onze vrienden om. Geen strand gezien. Wij moesten “alleen” de villa nog even afmaken. Likje verf hier, slotje daar en nog een stukje gaas aan de voorkant. Wij zijn niet zo vlot, dus half februari hadden we het nieuwe kippen-kasteel (eindelijk) af. Portugese kennissen adviseerden ons om vooral niet vóór 1 maart kuikentjes aan te schaffen, want dan zou het vooral voor dunne verendekjes nog te koud zijn in het hok. Dat deden we (ik heel opgelucht) dus niet.

1 Maart kwam, maar geen kipjes. Kathleen was toch ook een beetje aarzelend nu het uur U naderde… Iedere Portugees roept: “kippen houden… daar is echt niks aan en ze eten álles”. Maar ja …. Een vogel is geen kat hè. Daar hebben we verstand van. Als je kiest voor een huisdier, moet je er ook goed voor zorgen. Dus onzekerheid knaagde. Kunnen wij iets met kip (behalve een saté of curry maken dan)?

Half maart krijgen we een gast die zelf thuis ook kippen houdt. Het hok staat nog steeds leeg. Advies bij de hand trekt ons over de streep. Iemand die ons de eerste paar dagen als kippen”moeders” met raad en daad terzijde wil (en kan) staan. We rijden op vrijdag naar de Cooperativa in Moncarapacho en kopen ad hoc vier “Pujadora kuikens” zoals de kippen volgens de verkoper heten. Overigens zal dat wel Algarviaans zijn, want internet kent dat woord niet…. Of ik heb het natuurlijk helemaal verkeerd verstaan; dat is ook niet geheel onmogelijk. Enfin, het zielig uitziende beestje in het kooitje lijkt op een kip-in-wording dus het zal wel. 

Doe maar twee zwarte en twee bruine; leuk voor het multicultureel evenwicht in de villa, zeggen we. En zo gaan we naar huis met een paar zakken voer, een baal rap, hooi voor in de legkasten, waterbakken en voedersilo´s en net zoveel onkunde als we al hadden. En natuurlijk met een doos met 4 “Nuggets” zoals de dames al snel heten. Gelukkig laat Peter, onze gast, ons zien hoe je een kip kunt vasthouden, dus de levende have belandt ongeschonden in het hok. Om ze uit elkaar te houden geven we ze namen. (Volgens mijn zwager worden het nu nooit meer filets, omdat we ze meteen “gepersonaliseerd” hebben.) Een donkerbruine dame heet Dorothea (Doortje als roepnaam), de blonde noemen we Floortje (we “kennen” een blonde Floortje van TV en je snapt het al, dat rijmt zo leuk op Doortje), een hele sacherijnige zwarte dopen we spontaan Sylvana (ik weet het óók niet …) en een dame met formidabel stemgeluid (ze heeft een Haan-complex) noemen we Aretha (Arteha Franklin is dan namelijk net overleden). Daarna is de fantasie op. De eerste paar dagen zien we de kuikels niet, maar dan “jaagt” Peter ze naar buiten en lopen ze voorzichtig in de ren.

Daar houden we ze drie maanden. Ons is wijsgemaakt, dat je de kippen binnen moet houden tot ze eieren gaan leggen, want dat doen ze altijd op een vaste plek. Dus na het eerste ei komen ze met de schemering terug “op hun eigen stok”. Drie maanden later en nog geen ei gezien. De dames groeien (tegen de k(l)ippen op) en worden ongedurig. Ik vind het zielig; zo´n kip in zo´n hok! Dus, met enige aanmoediging van weer andere gasten die (ook alweer) zelf kippen houden, besluiten we om het scharrel-avontuur aan te gaan.

De deur van het hok gaat voor het eerst een uurtje voor zonsondergang open en we wachten met angst en beven of de dames inderdaad terugkeren op stok. Dat gebeurt tot onze verbazing probleemloos. Vanaf dat moment lopen ze elke dag los door de tuin. In verband met roofdieren, doen we ´s nachts wel het hok dicht. Als ik ´s morgens de was ophang om 06:00 wordt vanuit de villa luidkeels naar mij gekukeld maar rond 8:00 laten we de dames pas vrij. Ze schreeuwen namelijk van louter vreugde het hele B&B wakker.

Wij en de Nuggets wennen al heel snel aan elkaar. In no-time zijn onze dames de meeste verwende kippenkoppen van de Algarve. De eerste dagen hangen ze rond het hok, maar al snel hebben ze door dat bij het huis aanmerkelijk meer te halen valt. Vrolijk scharrelen ze ´s morgens rond de keuken. Het ontbijt bestaat uit de gebruikelijke kippen-ontbijtgranen, gelardeerd met wast schijfjes tomaat en komkommer, de pitten van meloenen (heerlijk!!), brokjes oud brood en wat er nog meer aan eetbaars uit de ontbijtkeuken komt. Met een lekker vers slokje water natuurlijk. En passant vreten de loeders alle tomatenplanten kaal (die we net zo mooi hadden opgekweekt) en ook van de jonge meloen- en pompoenscheuten “luzze me wel een stukkie”. Daarbij moet natuurlijk ook af en toe wat “geloosd” worden, dus als volleerd ambtenaar van de gemeente reiniging spoelen we dagelijks de stoep en later het terras schoon. Dat had ik toch wel goed voorzien vrees ik…

´s Avonds is de weg naar ons privévertrek ook al snel gevonden. Daar staan namelijk ook heerlijk sappige planten (grrrr!) en op de buitenbank slaapt (tegenwoordig sliep) een stel katten. Het leven van onze poezen is danig op zijn kop gezet. Loopt daar opeens een hele snackbar op het terrein; bijten ze terug! Eén confrontatie was voor onze harige buikschuivers, de grote jager Tom niet uitgesloten, genoeg om te besluiten maar bij de Nuggets uit de buurt te blijven. Scherpe snaveltjes en dito klauwen onder de gevederde kont. Levensgevaarlijk! Er zit jammerlijk genoeg best een smakelijk filetje aan, dus het water loopt ze wel in de poezenmond.

Dan is er nog het “dingetje” waar alles om is begonnen: verse eieren. Onze Nuggets eten (veel en alles), kakelen, scharrelen, slopen, schijten (veel); het zijn dus gewoon gezellige aanwezige huisgenoten. Maar eieren leggen…. hó maar! De één zegt dat ze met drie maanden gaan leggen, de ander houdt het op een half jaar. Navraag bij de Nuggets zelf stuit op een muur van vrolijk gekakel.

Nawoord: Op 7 juli is het dan zover. In de middag checkt Kathleen, gewoontegetrouw, de legkasten en já hoor: het eerste ei. Nog niet helemaal volmaakt: er zit een klein gaatje in de schaal, maar het begin is er. Óp naar 4 eieren per dag!