Nieuws B&B Cas al Cubo - Micky en Miepsi

Een terrein als het onze vraagt een hoop tijd. Toen we dit “landgoed” in 2009 kochten, dacht ik daar heel luchtig over. Inmiddels zit er heel wat “bloed, zweet en blaren” in. Maar het resultaat is er! Althans, dat vinden we zelf. Project na project, stap voor stap, maken we er iets moois van. Helemaal gestileerd zal het nooit worden en dat willen we ook niet. De lokale planten en bloemen, de heesters en de bomen die er stonden moeten vooral blijven…. Maar bij voorkeur níet midden op een pad. Enfin, het werk in een notendop. 

Ons laatste, iets uit de hand gelopen, project is het aanleggen van een vijvertje achter onze eigen kamer. Dat moest vooral niet te groot zijn, want in de zomer moet je natuurlijk alle watervoorraden bijvullen en de Algarve hééft nu eenmaal weinig water, dus zuinigheid is troef. Een vijver is niet alleen maar leuk en decoratief; het biedt ook leven aan amfibieën en slangetjes, vogelsoorten en insecten die we normaal niet zouden kunnen zien. Dáár gaan we voor. 

 

Het had nog even wat voeten in de aarde, of eigenlijk stenen uit de aarde. Dat hadden we íets te rooskleurig ingeschat. Onze João begon goedgemutst met zijn grote shovel de stenen weg te halen. Alleen…. Op dit specifieke stukje bleek nauwelijks aarde te liggen. Tónnen en tonnen steen werden versleept. Weken zijn we bezig geweest om een stuk grond van 10 x 8 meter schoon te krijgen. Met oponthoud natuurlijk, want dit rotsmassief was niet ingeschat en diverse klussen kwamen tussendoor.

In juli 2017 is het zo ver. Het uitverkoren stuk grond is uitgevlakt, er ligt een soort van gat en…. het is 35 graden. Met een huis vol gasten denkt geen haar op ons hoofd er aan om te beginnen aan een mega klus die de nodige creativiteit vergt. We hebben namelijk de liner van het oude zwembad uitverkoren om te dienen als vijverfolie. Hoe we dat folie aan de rotswanden gaan vastmaken …. Nog nooit over nagedacht. Dus wij zitten op ons terras met onze rug naar het stuk grond de uitdaging te negeren. Hoe verder?? We weten het niet. Redding is gelukkig nabij!

In oktober 2017 hebben Chris en Bri een kamer bij ons geboekt. Lieve vrienden die Kathleen al bijna een heel leven kent, en ik dus een half leven. Ze komen lekker uitrusten, beetje zwemmen, eten, beetje lol maken samen. Enfin, ze komen een relax vakantie houden. Alleen…. dat zit niet helemaal in t systeem daar. Chris is nog geen twee uur binnen of hij heeft het stuk uitgevlakte aarde ontdekt en komt vragen “wat daarmee moet”. Ons omstandige verhaal over idee van vijver, folie, zwembad, wordt afgekapt met …oh ja, ik snap het. En zijn raderen beginnen te draaien.

 

Na twee dagen zien we Chris, geholpen door Jari, een andere gast, over ons terrein sjouwen met het grote stuk zwembad- annex vijverfolie. Na drie dagen ligt het in het gat. Er ligt zand onder, dat door Bri in kruiwagens is aangevoerd van de hoop die we nog hadden liggen. Dat voorkomt lekken in het folie. Het is nog steeds 34 graden. Met militaire precisie geeft Chris aanwijzingen en slepen wij (nou ja, vooral Bri die onze garage inmiddels op haar duimpje kent) tussen de bedrijven door boren, hamers, zagen, schroeven, waterleidingbuisjes (nee, niet te dik), kunstgras (voor over de zandlaag in de vijverkuil, als extra lekbeveiliging) en ander materiaal aan. Na nog twee dagen hangt het folie aan een kunstige constructie tussen de rotsen. 

Nu de aankleding. Een paar prachtige boomstronken zijn op het folie gevleid als schuilplaats voor toekomstige vissen. Wij jagen op vijvergrond (forget it in de Algarve), vijverplanten (bij een obscuur maar erg goed kwekerijtje) en vulkanisch gesteente voor op de bodem van de vijver. Dat laatste moet gespoeld, gespoeld en nog eens gespoeld worden om het ergste stof weg te krijgen. Bri sleept grind aan en spoelt zich een verzakking. Het hoofd vijverconstructie kijkt misprijzend. Niet schoon genoeg. Enfin, al het stof zinkt uiteindelijk naar de bodem en na een week hard werken (door de gasten dus hè) ligt de vijver er in, met plantjes en schuilhutten, klaar voor bewoning. 

Van Chris en Bri krijgen we de eerste visjes (inmiddels bijna formaatje oranje vinvis) en die overleven het. Ze beginnen na een paar dagen lekker te eten. Fred verschijnt opeens aan de waterkant. Fred is een groene kikker die heeft besloten dat ons vijvertje misschien wel een lekker plekje is om eens vakantie te gaan houden. Fred is modern;  heeft kennelijk een mobiel, want na een paar dagen voegt Frederika zich bij hem. Onze vijver wordt nu bewoond door 4 koi karpers en 2 kikkers. We zijn bijna euforisch.

Aan het einde van het vijverseizoen kopen we er zelf nog een paar vrolijk gekleurde karpertjes bij. Ze worden ons verkocht als koi, maar we hebben zo onze twijfels, Het maakt ook niet uit. Het wordt kouder en de vissen verdwijnen. We geven ze ook geen eten meer. Afwachten of de jonge vijver de winter overleeft.

In het voorjaar van 2018 start de vijver lekker op. Alle 10 vissen zijn er nog en langzaam geven we ze weer wat voer. Het doel: uit de hand eten. Na een maand ligt één van de vissen dood op de bodem. Verder zijn er geen overlijdens te betreuren. Het zijn wel turbo-vissen. Ze groeien tegen de klippen op. En opeens zien we ook overal guppies zwemmen. Nu weten we in elk geval waarmee ze de koude winternachten hebben doorgebracht…  De kleuren variërend van zwart tot oranje en alle vlekken-schakeringen daar tussen in. Het is kennelijk goed toeven in Lago al Cubo. 

Vorige week vrijdag ging de laatste grote wens in vervulling. Nadat we afgelopen winter al eens een vondeling-schildpad in de vijver hadden, die ook met de grootste haast maakte dat zij weg kwam, hebben we twee nieuwe bewoners (bewoonsters?) gekregen om de vijver te completeren. 

Micky en Miepsie, twee waterschildpadden, hebben hun intrede gedaan. Ze zijn vernoemd naar de twee Moorse landschildpadden die vele jaren de tuin van mijn oma en opa Bos bewoonden toen het houden van die soort nog niet verboden was. We hebben ze los gelaten en vervolgens… nooit meer gezien. Vandaag dook er een op bij het verplaatsen van de pomp, dus ze zijn er nog. Nu maar afwachten tot ze zo groot zijn dat ze zich niet meer kunnen verschuilen in de wortels van de Waterhyacinth. Tot die tijd zitten we elke dag rond een uur of half twaalf op ons bankje met een bakje vissenvoer te kijken naar onze prachtige vijver! Een 100% geslaagd project! 

Nu zijn we eigenlijk alleen nog op zoek naar een migrerende kameleon…. er moet per slot van rekening wat te wensen overblijven.