Nieuws Bed and Breakfast Cas al Cubo

Wilde Bloemen Algarve

"Het is weer voorbij, die mooie zomer", zingt Gerard Cox op het moment regelmatig in mijn hoofd. En het woord "zomer" vervang ik dan voor “winter” want dat wás het! De winter van 2019/2020 was een prachtige winter. Heel veel zon, de temperatuur bijna elke dag wel een graad of 20 (of hoger) en regen hebben we niet gezien. Nou ja, tot 17 maart. Want toen begon het te gutsen en tot vandaag (17 april) hebben we bijna geen droge dag meer gehad. De statistieken spreken deze boude bewering vast tegen, maar voor mijn gevoel bevinden we ons al wéken in de nattigheid.

Ik houd niet van regen. En tegelijkertijd houden we er natuurlijk allemaal wel heel erg veel van. We hebben het, zeker hier in de Algarve, ontzettend nodig. De stuwmeren stonden leeg, er was een enorm gebrek aan water en in dat licht, is hetgeen tot nu toe gevallen is, nog steeds een lachertje. Onze regenmeter heeft vanaf 17 maart tot vandaag een totaal van 267,3 mm aan regen opgevangen. Statistisch is in de winter de gemiddelde regenval per maand tussen de 60 en 100 millimeter per maand, dus we hebben de laatste maand voor ongeveer 3 maanden water gekregen. Overigens is dat nog steeds maar de helft van wat we ongeveer “nodig” hebben.

Na al dit gespetter met woorden, is boven de tuin van ons B&B Cas al Cubo Algarve de zon doorgebroken. Meer uitnodiging voor een frisse neus, heb ik niet nodig dus ik stap in mijn lelijke roze Lidl klompen en klos het terras op. Overal, maar dan ook werkelijk óveral, zo ver het oog reikt, staat onkruid. Kniehoog ongeveer. Bij een temperatuur van ongeveer 20 graden (want koud is het niet) groeit alles dat je niet bewust plant, tegen de klippen op. Al struinend door de tuin, met vijf kippen in het kielzog, zie ik opeens in het warme zonnetje ook de schoonheid van al dat groen. Wij hebben trouwens uiterst slimme kippen. Die hebben inmiddels begrepen dat bij het verwijderen van wilde bloemen niet alleen de wortel van de plant, maar ook een kluit aarde met de daarin huizende slakken, wormen en kevers worden blootgesteld aan hun vlijmscherpe snaveltjes en dito blik. Wij zorgen dus gewoon voor levend aas voor de dames.

De Hop en de Iberische Groene Specht proberen elkaar te overschreeuwen. Ook blij dat de zon weer schijnt waarschijnlijk. Het onkruid baadt in het zonlicht. Het is opeens een schitterend palet aan wilde bloemen. Klaprozen en Duizendguldenkruid (doe mij maar een paar dozijn, graag behangen met briefjes van ….), Roze Distels en Lavatera (enórme wortels heeft dat overigens!), Kuiflavendel, Komkommerkruid (wist je dat je daarvan de bloem gewoon kan eten? Hij smaakt echt naar komkommer.) en Wilde Margrieten; te veel om op te noemen. En opeens hou ik dan weer ongelofelijk van “ons” onkruid. Het meeste zullen we in de komende weken toch moeten gaan verwijderen, op onze knietjes met hele vieze zwarte rouwranden onder onze nagels van het pulken. Maar voor het moment genieten we samen even van de kleurenpracht in onze tuin, in de zon!