Aqui tão Perto
Romeinse wegen rondom Moncarapacho
Wij gingen een stukje wandelen. Het weer in de Algarve is op het moment opperbest, we waren lekker op tijd wakker, de poezenkinderen waren gevoerd, én onder het viaduct van de A22 vlakbij onze rotonde zijn mysterieuze bordjes verschenen. Deze bordjes suggereren dat gemeente Olhão in de omgeving een wandelroute heeft uitgezet. Daar willen we meer van weten.
De broodjes en thee gaan in de rugzak, met een appeltje (ook voor de dorst) en een fles water, evenals de fotocamera. De wandelschoenen komen uit het vet, het wandelshirt aan. Wij zijn er klaar voor! We parkeren naast het viaduct en starten de tocht. We volgen paaltjes met een bordje waar “Aqui tão Perto” op staat, ofwel “hier zo dichtbij”. Achteraf konden we met het zweet op de rug zeggen dat díe belofte zeker niet is waargemaakt!
We gingen naar Tavira. Daar komen we niet zo vaak, het was mooi weer dus besluiten we lekker een dagschotel te gaan eten langs de rivier. Vanaf de parkeerplaats slenteren we langs het water richting de Romeinse brug en een jammerlijk geluid bereikt mijn gehoorgang. Voor de Irish Pub staan twee dolenthousiaste mannen wild te rukken aan wat mijn moeder altijd zeer oneerbiedig een “trekzak” noemde. In normaal Nederlands is dat een accordeon. Ik heb haar afkeer geërfd van dit liederlijke instrument en ik voel me sacherijnig worden. Met díe herrie kan ik niet gezellig eten, grom ik tegen Kathleen die mij verbijsterd aanstaart. Wat kan jóu dat nou schelen? Gewoon negeren.
Twee jaar geleden kwam João bij ons aan de deur. Hij ging een nieuw bedrijf starten in het verhuren van scooters. Of wij aan hem zouden willen denken als we scooterende gasten zouden krijgen. Natuurlijk wilden we dat. Het leek een aardige man; keurig kaartje en een nette brochure. Dus waarom niet. We doen de deur dicht en vervolgens vergeten we hem.