Relaxed in de Algarve

…een dagje uit het leven van…

Wij hebben een afspraak in Manta Rota. Daar moeten wij ons om 09:00 uur vervoegen. Dat is nou niet het moment van de dag dat ik, zeg maar, op mijn best ben. Maar goed, afspraak is afspraak en ik zou meegaan. Aangezien Manta Rota 30 minuten rijden is, zoeven we om 08:32 de poort uit bij B&B Cas al Cubo. Ik zit een beetje knorrig in de auto, en met het zonnetje op mijn bolletje, word ik langzaam wakker.

Omdat Manta Rota niet echt naast de deur is, komen we er niet zo heel vaak. Het is schitterend weer, graadje of 30 met een zwoel briesje dus vatten we het lumineuze plan op om er “een dagje” van te maken. Dat doen we eigenlijk nooit, dus wanneer de afspraak om 09:45 is afgehandeld, kijken we elkaar even aan. Beetje vroeg voor het strand. We rijden door naar Monte Gordo, wat wij altijd heel oneerbiedig Monte Gorgel noemen.

Hoesten in Corona tijd

Het was helemaal de bedoeling niet om naar het strand te gaan. Maar om 15:00 uur op woensdag middag lopen we lekker met de kop in de wind op het strand van Manta Rota. Normaal gesproken zijn we niet zo “ver” van huis op het moment. Maar omdat ik al weken (sinds half maart) een vervelend hoestje heb, bezoek ik onze Nederlandse huisarts (lekker lui, in je eigen taal). Ik ben t blaffen wel eens zat.

Nee, ik ga nu niet vertellen dat ik Covid 19 heb opgelopen want dat is niet het geval. Dat wist ik zelf ook wel. Het begon met een kuchje dat zich langzaam ontwikkelde het tot een uiterst irritant fenomeen van blaf-aanvallen. Naast dat hoestje, mankeer ik helemaal niks, ik voel me niet ziek, geen koorts, niet benauwd, geen zere spieren, niet neusverkouden; ik blaf. Dat is in de supermarkt regeert tegenwoordig de angst onder het winkelend publiek. Bij het geringste niesje of kuchje word je aangekeken of je een moordaanslag komt plegen. Van alle kanten word je dan toegesist, dat je “met een hoestje THUIS moet blijven”. Elk kuchje is potentieel ons pandemisch virus, helaas. We worden allemaal wat hypochondrisch.

Bitterballen

We zijn inmiddels bijna 10 jaar weg uit Nederland. Nog steeds krijgen we vrij regelmatig de vraag of we ons vaderland niet missen. Het antwoord is nee. Eigenlijk missen we Holland niet; het leven in Portugal is (als je in B&B Cas al Cubo geen covid-crisis het hoofd moet bieden althans) zoveel relaxter dan in het Westen van Europa, het weer is over het algemeen beter, de mensen zijn aardig, we wonen waanzinnig vrij, kortom we hebben hier niets te klagen. Toch zijn er een paar dingen die diep verankerd zitten in het DNA van deze twee Hollanders. Eén van die dingen is de kroket cq. de bitterbal.

Borehole

In Nederland is het niet heel gebruikelijk. Alleen op het platteland wordt wel eens een boorput geslagen om bijvoorbeeld een tuin of akker water te geven. Die putten zijn dan een meter of 6 tot 10 diep en daar houdt het mee op. Voor het drinkwater, douchewater, de wasmachine; kortom voor alle huishoudelijk gebruik is leidingwater beschikbaar en dat is ook altijd drinkbaar. Nederland heeft het beste leidingwater ter wereld, vertelde een Vlaamse gaste ons eens. Zij is werkzaam als hoofd waterlaboratorium bij het Antwerps waterleidingbedrijf, dus ze kan het weten.

Portugal heeft een andere standaard. In de dorpen en steden en in de periferie daarvan, is leidingwater beschikbaar. Vaak smaakt dat wat naar chloor, en dat is makkelijk op te lossen. Vul een paar grote plastic flessen af, zonder dop. Laat het water 24 uur staan en het chloor is vervlogen. Dan is het zonder bijsmaak en geur te drinken.