De Watertank Verhuizen

MET VEEL HULP VAN ONZE VRIENDEN ! 

Verhuizen…het is een feest (not). Alles moet je opruimen, binnen en buiten. Na 12 jaar, slingert bij B&B Cas al Cubo  hier en daar wat rond op het terrein. We zijn toch een beetje rommelkonten kennelijk. Zo hebben we bijvoorbeeld nog een oude watertank staan. Het is een bakbeest met een inhoud van 10.000 liter. Hij is ooit uitgegraven omdat hij door foute installatie de druk van de grond niet aankon. Bij de bouw heeft de aannemer verzuimd er netjes een barrière omheen te bouwen. Sinds 2014 reist hij een beetje heen en weer over het terrein, zo veel mogelijk uit het zicht. De watertank verhuizen is één van de uitdagingen die we hebben.

Van Sítio da Torre van Sítio do Chão Limpo

Op het nieuwe terrein, in Sítio de Chão Limpo (de schone grond) in Quelfes hebben we een waterput (jullie weten wel … nog steeds niet gerepareerd). Als opvang en watervoorraad vanuit die put, kan de oude tank nog prima dienstdoen. Hij moet wel eerst even worden gelast, want er zitten een paar opgraaf-gaten in, maar dat kan geen groot probleem zijn. We besluiten: de tank moet mee. En hij met dus “even” worden getransporteerd naar het nieuwe terrein.

Tankie staat naast een grote hoop rotsen verdekt opgesteld achter op het terrein. Kath en ik denken heel optimistisch dat we hem daar wel “even” vandaan kunnen slepen met een paar man/vrouw om hem in elk geval op een harde ondergrond te hebben. Als t namelijk zou gaan regenen, krijgen we het gevaarte nooit meer van zijn plek. Vol goede moed klossen we door de aarde. Helaas edoch is het gevaarte ´up-close-and-personal´ nog gevaartiger dan van veraf. Natuurlijk is er geen beweging in te krijgen. En er vliegt een kudde wespen uit één van de gaten…een nest. Bah!

Wie gaat het doen?

Ik bel de man die normaal gesproken alle grote tuinklussen voor ons doet. De watertank verhuizen moet hij toch kunnen. Maar die is heel ziek dus zijn rechterhand, Virgilio, belooft dat hij gaat kijken of hij iemand kan vinden. We schrijven juni 2022.

Het wachten begint.. en het bellen. In juni horen we niets, in juli blijft het stil, in augustus is iedereen met vakantie, in september wordt t langzaam dringend en doet Virgilio iets wat elke Portugees in het nauw met de paplepel wordt ingegoten. Hij geeft vooral niet toe dat hij het niet kan (of wil) regelen. Hij neemt gewoon de telefoon niet meer op. Dat is voor ons het teken dat we zelf iets anders moeten gaan organiseren. Wat een gedoe! Want wie kan zo een gevaarte transporteren? Dan ontdek ik opeens een heel Portugees trekje in mijzelf…. Ik laat het liggen.

Regen!

Er dreigt echter in oktober wel iets anders aan de horizon. Niet alleen een verhuizing, maar ook regen. En als het gaat regenen, dan verandert onze grond, afgezien van de paden, in een grote vieze vette kleibende. Dat betekent dat we niet meer met een vrachtauto het terrein op kunnen. De regen wordt voorspeld voor 25 oktober. Op de 23^e begin ik zenuwachtig te worden…hmmm…die tank moet wéheeeg! We hebben het niet alleen beloofd aan de kopers van het huis; we kunnen hem zelf nog prima gebruiken. Dus laten staan is zonde. We klagen erover tegen een vriend en hij wijst ons het mogelijke ei van Columbus. Vraag het eens aan Paulino. Misschien kan die iets betekenen.

Senhor Paulino

Paulino heeft een bedrijf in bouwmaterialen (stenen, zand, grind) en hij verhuurt machines. We kennen hem en zijn vrouw al jaren. Ze zijn al hoog en breed gepensioneerd, maar ja … je kunt toch niet de hele dag je huis gaan poetsen, zoals mevrouw Paulino mij half lachend zegt. Nee hoor, ze werken lekker door. Mazzel voor ons dus misschien.

Ik tref mevrouw Paulino, ik schat dat ze 1 meter 48 hoog is, aan op een enorme shovel. Ze schept grote happen grind in een klaarstaande aanhangwagen. Een overduidelijke buitenlander roept van alles tegen haar in het Engels wat ze gevoeglijk negeert omdat ze alleen maar Portugees spreekt. Op de een of andere manier komt het goed. Ze katapulteert zich van de machine af als ze me ziet: dona Nicole! Dat is lang geleden.

Altijd eerst een praatje.

Na een half uurtje koetjes en kalfjes; veel ziekenhuis verhalen en familiedingetjes van haar kant en van onze kant de verhuizing, kom ik voorzichtig ter zake. Zou senhor Paulino misschien genegen zijn onze tank .. groot gevaarte … regen op komst morgen .. klei. Ze snapt het meteen en grijpt voortvarend naar de telefoon. De echtgenoot tracht nog wat tegen te sputteren maar haalt al snel bakzeil. Tankie lijkt toch nog net op tijd te gaan verhuizen.
De volgende dag; de dag voordat we een enorme plens water over ons terrein krijgen, tuft een rammelend bakkie met kraan ons terrein op. Vakkundig hobbelt Paulino zonder dralen door de bonkige aarde. Ons hele verhuisteam, staat er omheen en onze held Chris (met hoogtevrees) klimt zich de blaren op zijn blote benen om de kettingen aan de til-ogen van de loeihete tank te bevestigen. In colonne tuffen we vervolgens richting het toekomstige huis.

We rijden voor de vrachtauto uit, want als op de rotonde de GNR staat (politie), krijgt hij een enorme boete omdat hij zonder vrachtpapieren ons helpt met het verhuizen. Het gaat gelukkig zonder kleerscheuren. Binnen een half uur zijn we ter plaatse, het afladen is ook weer spannend en verloopt vlekkeloos. Het is gedaan. De tank is verhuisd voor de regen. Wij zijn blij. De watertank verhuizen is gelukt! Op naar de volgende verhuis-klus!

We hebben er dit keer ook een film van gemaakt.